Heystið hevur nú av álvara tikið dik á seg. Hitin og orkan í sólini eru minkandi, og dagarnir styttast. Tað er heystardimmið, og vit tendra ljós.
Eg gangi ein túr og síggi tað litríka spælið í tí følnandi náttúruni. Allir hesir fantastisku gyltu heystlitirnir. Litir, sum eru úrslit av nøkrum, sum hevur verið; tí, sum hevur spírað og vaksið í vár og summar.
Eg eri so forvitin. Hvat er aftan fyri tær naknu greinarnar? Nú síggi eg inn, inn til tað, sum er har aftan fyri tað heila.
Heystið savnar tað búnaða, gevur klárleika og ruddar út. Trø, runnar og plantur følna, kasta bløð av sær og savna sevju og orku niður í røturnar. Tey verja seg í móti stormi, kulda og frosti og gera seg klár til at næla av nýggjum móti vári. Heystið gevur møguleika fyri at koma í samband við kjarnuna; tað sum hevur týdning.
Náttúran dømir ikki og metir ikki um. Hon ER einans, sum hon ER og tillagar seg. Náttúran veit, hvat krevst. Hon sleppur tí, sum ikki gagnar longur, og hugsavnar seg um at savna sevju og orku til komandi nýggjar spírar, til komandi vár. Hetta krevur at sleppa, hvíla og savna orku. Alt gongur stútt spakuligari. Nýggir spírar fáa ikki megi, um eingin hvíld er. Piet Hein orðar tað soleiðis um vøkstur: ”Lær af træerne, gro i ro.”
Hvussu er hjá tær? Hvat er tín ávøkstur í ár? Hvat snýr tín klárleiki seg um? Hvat skal sleppast? Hvat skal hava orku til nýggjan ella framhaldandi spíra? Hvussu er tín javnvág millum virksemið og hvíld?
Ein dagin er tað grátt, regnar og er nógvur vindur. Tað er vilt, flott, litríkt og grátt. Tað er kraftmikið og ikki til at stýra. Eg føli megina, verði ruskað til og missi ondina.
Ein annan dagin er tað turt og heilt stilt. Luftin er klár og køld, og litirnir meira gyltir, klárir bláir og bleikreyðir. Eg kann standa í frið, anda langt út, djúpt inn, nýggja orku til hvørja kyknu og merkja hitan, sum enn er av sólini.
Heystið bjóðar til at steðga á og hugleiða um tað, sum hevur ført teg inn í heystið – lívsins heyst.
Tá eg fati alla hesa gyltu litrøð sum eitt úrslit av tí, sum hevur verið, kenni eg takksemi fyri tað, sum ER; OG sorgblídni fyri tað og tey, sum farið og farin eru.
Náttúran hevur sína syklus við spíran, vøkstri, savnan, følnan og deyða eins og vit menniskju. Frá heystinum eru vit á veg inn í veturin. Veturin, har kvirran gevur møguleikan at VERA og møguliga hoyra eina teskan, eina nýggja rødd og eitt nýtt tónalag.
Sangurin, hjá Martin Joensen ”Lat meg goyma teg”, kemur fram fyri mær. ”….. Gev mær lørift gev mær litir, heitar litir ikki svart, lat meg mála meðan tíð er, mála eygnabráið fjart …….. gev mær lørift gev mær litir, lat meg goyma teg”. Sangurin sum guddóttirin Annika so vakurt sang til jarðarferðina hjá babba. Hesir gyltu heystlitir, teir kláru bláu og bleikreyða ljósið frá sólini eyðkenna nógvar av málningunum hjá babba.
Hygg rundan um teg – at hesi gyltu litrøð. Sit í skýmingini – føl kvirruna og skiftið. Anda út og sig nei.
Heystið – tað sykliska heystið
Árstíðin – heystið.
Dagligdagurin – skýming.
Innara heystíð – menstratiónssyklus umleið dagur 20 – 26.
Viðgongutíðin – endin á viku 24 til byrjan av viku 32.
Lívsins heyst – tann búna kvinnan – skiftisárini; (tann búni maðurin).